Πόσο ανάμεικτα είναι αυτή τη στιγμή τα συναισθήματα μου.
Θλίψη και οργή!
Νευριάζω ρε γαμώτο,
αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που τους εμποδίζει να χαρούν,
στο τέλος τέλος να καταλάβουν αυτό που έχουν ρε αδερφέ!
Γιατί να ζητούν πάντα το ανέφικτο?
Δεν υπάρχει κάνεις δίπλα τους που να τους αγαπά πραγματικά
να τους βάλει ένα φρένο?
Αυτός ο άνθρωπος τελικά τι χάρηκε από τη ζωή του?
Λίγες στιγμές δόξας αρκούν ?
Άξιζε τον κόπο?
Αν ήξερε πόσο πολύ μας λύπησε…
Γιατί βρε έτσι το βλέπω, εμείς καλύτερα θα έχουμε περάσει στη ζωή μας!; Ξέρεις νομλιζω ότι αυτό είναι ένα κλισέ το οποίο ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα έχει. Καλή η παρηγοριά που προσφέρει, αλλά καλός και ο ρεαλισμός. Και μιλάν για τα παιδιά του. Παιδιά άλλα που έχασαν τους γονείς τους καλύτερα πέρασαν και περνούν!; Συγκλονίστηκα, αλλά ο νους μου με απαγορεύει να λυπηθώ για οτιδήποτε άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντε,καλο του κατευοδιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα! :)
Μπορεί τώρα να βρει αλήθεια την χώρα του ποτέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σ/Κ να έχεις :))
Ανώνυμε/η,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα εμείς έχουμε περάσει πολύ καλύτερα!
Αυτό δεν το διαπραγματεύομαι και ξέρεις γιατί?
Είναι πολύ βασικό να έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου με τα στραβά και τα σωστά που έχει!
Τώρα όσο για τα παιδάκια του…τι να πω….μια ακόμη βορά στα χέρια “αγαπητών” συγγενών.
Θα ήθελα να σου πω ακόμα κάτι, η κόρη μου όταν διάβασε το σχόλιό σου, συμφώνησε!!
Γαλάτεια μου,
καλο ταξίδι να έχει!
Ανεμοδούρα μου,
ναι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Ακουσα οτι εκεί θα γίνει η ταφή του.
Ίσως επειδή έχουμε κοινή ή κοντινή ηλικία. Εγώ είμαι 24. Είδατε που ενδέχεται ενίοτε οι μικρότεροι να δείχνουμε μεγαλύτερη ωριμότητα από τους μεγαλυτέρους!; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε/η,
ΑπάντησηΔιαγραφήκοντά είστε, είναι 19.
Λοιπόν, αυτό που εσύ και η κόρη μου το βαφτίζεται ωριμότητα, εγώ το λέω απλά
λογική σκέψη χωρίς συναίσθημα.